Hoi hoi mensen!

Maandag: Zondag ging de klok om 2 uur ‘s ochtends een uur vooruit. Maandag, toen we dus naar school gingen, hadden we een uur minder om te slapen en het was donker toen we naar school moesten. Eerlijk gezegd dacht ik dat de klok in Nederland dan ook wel vooruit was gegaan, maar blijkbaar niet. Nu is het dus 5 uur vroeger hier, en voor mij 5 uur later in Nederland. Het was raar om naar school te gaan terwijl het donker was. Voor mijn gevoel was het niet zo donker als dit, maargoed! Tosia heeft trouwens een handig ezelsbruggetje voor haarzelf voor als ze wilt weten of je de klok vooruit, of achteruit moet zetten: “Spring forwards, Fall backwards”. Na school ging ik opnieuw rennen met Tosia, maar voor maar 30 minuten. Dat was echt niks na de afgelopen zaterdag. Het voelde alsof we helemaal niks deden. Om mezelf trouwens steeds “bezig te houden” met de halve marathon, heb ik briefjes door het huis verspreid, met daarop iets dat te maken heeft met de halve marathon, zodat ik er de hele tijd aan denk. Tosia had die dag op haar werk aardappelen gekregen (niet normaal veel), dus die avond had Julia iets met aardappel gemaakt. Niet echt heel erg interessante maandag, maargoed./

Dinsdag: Ik heb trouwens steeds de neiging om op maandag te schrijven dat ik eigenlijk niet zo veel gedaan heb (voor de hele week). En vaak als ik het dan teruglees, is dat helemaal niet zo. Ik schrijf namelijk, als het uitkomt, elke dag een stukje over de afgelopen of diezelfde dag, zodat ik niet heel veel aan het einde van de week moet gaan schrijven. Dinsdag was een normale dag op school. We speelden weer het kaartspelletje “tonk” tijdens het middageten en ik won twee keer achter elkaar. De anderen zeiden dat ze niet meer met mij wilden spelen, omdat ik “toch alleen maar won”. Maar met dat spel is het gewoon geluk hebben! Maar goed. Die dag had ik trouwens ook minder nieuws ontvangen. Als exchange student verwacht je niet echt dat de mensen die je leert kennen, je vrienden, eerder ergens anders heen gaan dan jij. Mijn vriendin, “Thamy”/Thamara, gaat naar Venezuela verhuizen voor zes maanden. Lekker dan. Al mijn vrienden verhuizen! L En ik weet dat Corinne weer terug is, maargoed! Woensdag had ik dus tijd om doei te zeggen, wat niet leuk is… Het laatste lesuur van de dag had ik fotografie, zoals gewoonlijk, maar ik heb volgens mij nog nooit over “subs”/substitudes gepraat. Als een leraar of lerares er niet is, krijgen we een substitude voor de klas. Vaak geven de leraren op wat de leerlingen moeten doen. Het is dus nooit zo dat je een lesuur niets heb, want er is altijd iemand voorin de klas die “orde houdt”. Deze substitudes kunnen trouwens overal vandaan komen. Ze worden dan gewoon gevraagd om voorin de klas te staan, ze komen naar die school voor 1 dag en gaan vaak een andere dag naar een andere school. Sommige ‘subs’ zijn wel grappig. Andere zijn vervelend. Maar dat heb je altijd wel. Dinsdag na school had ik wel wat leuks om naar uit te kijken. Brennan pikte me op van school en we hadden een hele dag vol gepland met dingen. Eerst gingen we ergens middageten eten, want dat had ik expres niet op school gedaan. Daarna gingen we naar Mosi. Je kan dat een beetje vergelijken met NEMO in Amsterdam. We waren trouwens niet naar binnen geweest, maar we gingen daar gewoon rondlopen. Mosi is dichtbij Busch Gardens, het pretpark waar wij jaarkaarten voor hebben. We gingen daarheen en in plaats van alle achtbanen, gingen we de dieren bekijken.

Zebra's zijn stoer

En Flamingo's zijn roze. En dat's koel. :)

Omdat het een schooldag was, was het niet zo heel erg druk. Maar andere regio’s hadden Spring break, dus het was iets drukker dan we hadden verwacht. Na Busch Gardens gingen we naar de mall. LOVE SHOPPING! En daarna zijn we naar huis gegaan om te eten.

Toen ik naar huis ging, rond tien uur, want dat is mijn curfew en niemand was thuis. Zoals ik al eerder in mijn updates heb verteld, ik ben gestopt met dansen en dansen is altijd op een dinsdag. Dus ik dacht dat Tosia en Julia misschien nog onderweg naar huis waren en ze konden elk moment binnenkomen. Ik besloot dus om gewoon op ze te wachten en ging naar mijn kamer om gewoon Facebook te checken, of whatever ik aan het doen was. Op een gegeven moment hoorde ik enge geluiden. Ik dacht eerst dat het een kat was, maar toen ik de woonkamer inkeek, zag ik helemaal niks. Ik had een soort vermoede dat Tosia en Julia het ook konden zijn, want zij hadden me al een keer laten schrikken. En dan ook echt laten schrikken. Ik denk dat ik dit nooit heb geschreven, dus dan doe ik het nu wel:

Oke, dus we hadden de film “Halloween” pas gezien. En ja, ik hou totaal niet van enge films, maar ze maakten me dat ik de film ging kijken. Ik moet eigenlijk toegeven, misschien is het toch wel leuk tijdens een enge film om het te zien, en bang te zijn enzo, maar na een film… Ik haat dat gevoel! Maargoed, in die film is er een man, Michael Myers (of hoe je dat ook schrijft) en hij vermoord mensen. Hij draagt ook vaak maskers enzo, nou helemaal geweldig. Tosia en Colin weten dat ik snel schrik, want tijdens enge films spring ik ook de hele tijd van mijn plek af. Een avond kwam ik terug van voetbal. Tosia was rennen, ofzo en Colin en Julia waren thuis weetikveel wat aan het doen. Dus ik ging naar binnen en gelijk door naar mijn kamer, om vervolgens naar de badkamer te gaan. Mijn licht in mijn kamer was aan, en de “gordijnen” (wat is “blinds” in het Nederlands?) waren open. Ik wilde die dus dicht gaan doen. Buitens was het donker, dus ik zag mezelf en misschien een beetje wat dichterbij het raam was. Op een gegeven moment komt er een hoofd naar het raam, een BOK ENG hoofd. Ik gilde, sprong achteruit en rende de kamer in. Echt serieus, ik ben nog nooit zo bang geweest, of geschrokken, want ik had letterlijk tranen in mijn ogen. Ik was ZO BANG! Oh my gosh!!! Dus Tosia komt lachend naar binnen, niet gewoon lachend, echt lachend-mijn-buik-doet-pijn-van-het-lachen-lachend, met het stomme Michael Myers masker in haar hand. Oh my gosh…. Ik was echt zooooooo erg geschrokken! Ik had echt letterlijk een traan over mijn wang! Maargoed. Dat vonden zij dus helemaal grappig en geweldig.

Dus terug naar mijn verhaal van dinsdag. (Ik wil trouwens steeds een dag van de week met een hoofdletter schrijven. Heel erg irritant!) Dus toen ik de kamer inkeek na de eerste geluiden, was ik bang, maar later hoorde ik geluiden van buiten, dus ik dacht: oh, misschien ben ik gewoon raar en hoor dingen die er niet zijn. Dus ik ging verder met wat ik aan het doen was. In de rest van het huis was het natuurlijk stil. Omdat ik net thuis kwam, had ik geen tv of radio aan ofzo, dus toen ik voor de tweede keer een geluid hoorde, had ik mijn computer opgestart om geluid op de achtergrond te hebben en dus minder bang te zijn. Dus ik had muziek op en toen hoorde ik een hardere bonk. Ik wist dat deze bonk in het huis zelf moest zijn en ik was bang. Ik heb geen idee waarom ik niet gewoon al dacht dat het Tosia en Julia waren, maar goed. Dus ik verzamelde mijn moed om de kamer in te gaan, om te gaan kijken. Ik zag helemaal niks, dus ging weer terug mijn kamer in. Ik had Tosia gesmst, of zij als onderweg waren en bijna thuis waren. Thank God dat ik dat deed, want toen ik de kamer weer inliep om gewoon even te kijken, zag ik in de weerspiegeling van het raam in een deur een licht. En dat moest wel een mobiel zijn! Dus ik liep daarheen, deed het licht aan, en inderdaad, Julia sprong uit die kamer en Tosia en zij hadden mij dus laten schrikken. Alweer… :)

Woensdag: Woensdag was een rare dag, vol met veranderende emoties. Het begon goed, gewoon een schooldag, gezellig doen met mensen, maar ik wist dat er aan het einde van de dag iets minders stond te wachten. Ik moest gedag zeggen tegen Thamy. Zij ging dus terug naar Venezuela. Na school rende ik 2 miles met Brennan, had mezelf opgefrist en wachtte voor Thamy om langs te komen. We gingen niet echt wat doen, het was letterlijk doei zeggen. Dus rond een uur of vier kwam ze langs, en oh god. Ik hou echt niet van doei zeggen. Het klinkt misschien stom, maar ik geloof ook eigenlijk niet dat ik haar nooit meer ga zien. Ik bedoel, als we het allebei willen kunnen we elkaar opzoeken! Alles kan! Dus ik was een beetje somberig, gewoon dingen bekijken op youtube, en op een gegeven moment vertellen Tosia en Julia mij dat we morgen niet naar school hoeven, want we gaan naar het strand met Ronja en Lucia (twee andere exchange students). Zij hadden namelijk Spring Break. Wij moeten daar nog even op wachten, want wij zitten in een andere regio. Dus toen zeiden we gedag tegen Tosia. We gingen die avond bowlen en de volgende dag gingen we naar het strand.

Bowlen is altijd leuk!

Donderdag: We gingen naar het strand St. Pete beach. Wat eigenlijk stom is, is dat ik niet echt meer realiseer hoe mooi de stranden zijn. Ik bedoel, ik realiseer me het, maar toch niet echt. Als ik naar de foto’s kijk denk ik wel: Oh gosh, hoe kan ik daar gewoon heen zijn geweest zonder elke seconde te denken hoe mooi het is? Maar misschien is het omdat we vaker naar het strand gaan en omdat het dichtbij is. Later op de dag gingen we eten bij Chick-fil-A (love it) en daarna gingen we weer naar huis.

Vrijdag: Wat zo raar voor Julia en mij was, was dat we gewoon weer naar school moesten de volgende dag. Donderdag voelde als een (kort) weekend en vrijdag voelde als een maandag. Julia en ik waren ontzettend verbrand. Lekker dan. Het was dus letterlijk; wie zijn kont verbrand mag op de blaren zitten. Colin kwam die dag trouwens ook terug. :) Kon hij ook weer gezellig met ons doen. We gingen die avond naar een “Storm game”, (indoor football). Het veld lijkt (of is) kleiner dan met football buiten en het gaat wat sneller. Niet dat football sloom is, maar het gaat gewoon sneller door en je hebt minder pauzes in het spel zelf. Het was leuk om weer eens naar een football wedstrijd te gaan. Storm, een team van Tampa Bay, was goed en ze wonnen. En dat wil je natuurlijk hebben wanneer je een wedstrijd bekijkt.

Zaterdag: Zaterdag ging ik shoppen met Corinne. Haar plannen veranderen nogal vaak, we zouden eerst gaan shoppen voor een prom dress voor haarzelf. Toen zei ze dat we dat niet gingen doen, want ze was van plan om een “pool party” te geven. Maar uiteindelijk gingen ook die plannen niet door, dus gingen we gewoon shoppen (en zoeken naar een prom jurk voor Corinne!). We gingen naar International mall en een andere die daar dichtbij is. Voor de grap trokken we allemaal (Corinne, Stephania (vriendin), Carleigh (zusje Corinne)) jurken aan en oh my gosh. Na het passen zag onze kleedkamer eruit alsof het een winkel op zichzelf is. Er was letterlijk een meisje die rondliep in ons pashokje om naar jurken te kijken.

Tijdens de lunch had ik een salade, lekker gezond, want de volgende dag was het zo ver… de halve marathon!

Zondag: Zaterdagavond ging ik eerder naar bed. Mijn wekker ging om 4 uur s’ ochtends, dus ik had energie nodig om te kunnen presteren. Ik was gewoon mezelf aan het klaarmaken, op een sloom tempo, en rond 5 uur vertrokken we naar het strand Fort de Soto. Des te dichterbij we kwamen, de meer mensen we zagen met “13.1” stickers op hun auto’s (de afstand van een halve marathon). Veel serieuze renners weten waar je het over hebt als je alleen al 13.1 zegt. Ze weten dat dat een halve marathonafstand is. Dus we kwamen daar, in de vroege morgen en het was nog pikzwart buiten. En koud. Tosia en ik hadden een top en een sportbroekje en dat is nou niet echt bepaald warm.

Toen we naar het strand reden, trouwens, begon ik steeds nerveuzer te worden. Maar toen ik zag hoe veel mensen er waren toen ik daar aankwam, was ik “excited”. Er waren echt veel mensen en de halve marathon dat wij gingen doen was niet eens erg bekend, dus het was niet druk. De halve marathon renners (sommige mensen noemen het ook een halfathon) begonnen eerst, en later volgden de 5K-ers (Julia en Colin, en “Grandma G” (Colin’s moeder)). We stonden in de lijn om te beginnen toen we onze chip om onze schoenen hadden gedaan. Deze chip zij precies bijhouden hoe lang we erover zouden doen. Er was iemand die het Amerikaanse volkslied zong en toen waren we klaar om te beginnen. Tosia vond het trouwens erg stom dat Amerikanen overal het volkslied willen zingen, haha. Ik vind het wel leuk! Vooral als ik weet wat ik moet zingen, zodat ik mee kan zingen. :)
Dus toen klonk er een startsein en om eerlijk te zijn heb ik eigenlijk geen idee wat dat was, want ik was blijkbaar zenuwachtig. We liepen naar de lijn waar je moest beginnen, want je kan natuurlijk niet alvast gaan rennen als je nog niet bij het begin bent. En toen begon onze race. Het parcour was leuk, want je had veel om te bekijken, we zagen stranden, een soort natuurachtig iets, en later, toen we al wat verder waren, zagen we een brug waar je overheen rijd met de auto als je die richting op gaat. Maar dat is ver van ons huis af!

Het ging erg goed. Ik was alleen verbaasd dat er zo veel mensen waren die al eerder liepen. Sommige mensen liepen al na 3 miles! Er waren ook veel mensen die liepen, dan renden en weer liepen, etc. Tosia en ik hadden alles gerend! Na zeven miles dacht ik; oh god! Ik ben over de helft! Maar toen realiseerde ik me dat ik nog 6.1 moest rennen. Ik was toen eigenlijk een beetje bang, maar als ik daaraan dacht, dacht ik gewoon: Ik ga NIET stoppen totdat ik bij de finish ben. Ik wilde zelfs niet stoppen als ik naar de wc moest. Er waren namelijk genoeg wc’s langs de route, maar ik zag dat ook als stoppen. Na tien miles, moest Tosia naar het toilet. Ze zij dat ik gewoon door kon gaan. Dus zij zag waar zij heen kon gaan en ik deed de laatste 3 alleen. Ik dacht gewoon de hele tijd aan dat een 3 mile route niet lang is, dus ik kon dat makkelijk aan. Tijdens het rennen praten Tosia en ik, dus alleen was het wat minder leuk, maargoed. Op een gegeven moment waren er twee mensen aan het rennen, en ik wilde weten of zij wisten hoe het werkte met de tijd. Dus ik zat toen een tijdje tegen hun te praten. De finish kwam steeds dichterbij en ik was zo blij toen ik de laatste paar meters voor me zag. Ik weet niet waarom, maar ik kreeg weer een soort nieuwe energie van het enthousiasme. Ik kwam over de finishlijn met een tijd van 2:23:55. Dit kon ik weer opzoeken op het internet. De link voor die website: http://www.coolrunning.com/results/12/fl/Mar18_3rdAnn_set1.shtml

Toen ik over de finishlijn kwam, was het wachten op Tosia. Toen ook zij over de finishlijn kwam, gingen we uitrusten. We kregen een medaille en het eten was gratis. Ik werd trouwens ontvangen door Colin, Gina en Julia want die waren al klaar met rennen. Zij zaten voor de rest van de tijd op ons te wachten. Toen we uitgerust waren, aten we een banaan, en whatever ze daar hadden. Ze hadden vanalles, en alles was gratis. Bagels, pasta, koekjes, energie repen, kauwgom, drinken, bier (gadverdamme, wie kan daar nou aan denken na het rennen, maargoed.) Toen gingen we weer naar huis en we maakten ons klaar voor ons “avondeten”, rond een uur of 1 ’s middags. Wij hadden honger en waren natuurlijk ook al langer op! Het eten was super lekker. Tosia en Colin hadden mij en Julia een dingetje voor onze schoenveters gegeven. Voor mij een “13.1” en voor haar een “5K”. Het eten was verrukkelijk! En jep… Na het rennen was ik natuurlijk moe! Oh my gosh, wat was ik moe zeg. We hadden na het eten twee films gekeken, en daarna hadden de anderen een basketbal wedstrijd bekeken. Ik viel steeds in slaap tijdens de wedstrijd, dus ik was rond 8 uur naar bed gegaan. Lekker vroeg, maar oh mennn. Ik was echt heel erg moe! Thank god hadden we een vrije dag op maandag! En toen begon een nieuwe week, again!

Time goes by soooo fast!

xo